Szklarska Poręba (440-886 m) to miasto nad Kamienną u podnóża zachodnich Karkonoszy od południa i wschodniej części Gór Izerskich od północy. W r. 1281 teren ten kupił zakon joannitów z Cieplic dla poszukiwania złota i szlachetnych kamieni. W 1372 r. dokumenty notują istnienie huty szkła. Już w XV w. prowadził tędy szlak handlowy łączący Śląsk z Czechami. Te czynniki miały wpływ na rozwój Szklarskiej Poręby. Głównie jednak hutnictwo szkła, które z przerwą po minującej Śląsk wojnie trzydziestoletniej (1618-48}, przetrwało do dziś.
Teren Szklarskiej Poręby był w średniowieczu nawiedzany przez poszukujących złota i drogich kamieni Walończyków (umownie tak zwano poszukiwaczy przybywających z zachodu). Badania geologiczne potwierdziły istnienie kamieni półszlachetnych, takich jak: bizmut, cyrkon, epidot, monacyt, ksenotym, meteoryt (w pobliżu Wodospadu Szklarki), czarny tur-malin, kryształy kwarcu dymnego i mlecznego, andaluzyt (skałki Wysoki Kamień), ametysty (Złoty Potok).
Dla produkcji szkła były tu warunki znakomite: bieżąca woda, drewno i piryty (z których wytwarzano kwas siarkowy niezbędny przy wyrobie szkła). Pierwsza huta powstała prawdopodobnie w Szklarskiej Porębie Dolnej u zbiegu ulicy Piastowskiej i Wiejskiej nad Szklarskim Potokiem. Gdy zabrakło drzew, przenoszono się w górę potoków. W ten sposób zagospodarowano doliny górskich potoków aż do zachodnich i południowych granic dzisiejszej Szklarskiej Poręby. Do XIX w. powstało wiele drobnych hut. W r. 1842 właściciel tych ziem hrabia Schaffgotsch z Cieplic postawił pierwszą stałą murowaną hutę „Józefina” opalaną węglem drzewnym. Pracowała do niedawna pod nazwą Huta „Julia” Obecnie przeniesiona do pobliskich Piechowic, nadal wytwarza szeroko znane kryształy. Dzięki hutnictwu szkła i położeniu na drodze łączącej Śląsk z Czechami Szklarska Poręba na początku XIX w. była największą obszarem wsią w Prusach.
Również niejako przy okazji stworzono schroniska turystyczne. Po wyrębie lasów powstawały hale, na których hodowano owce. Pasterze budowali szałasy, które z napływem turystów zmieniały swą funkcję, stając się niekiedy luksusowymi górskimi hotelami prawdziwie turystyczną miejscowością zaczęła Szklarska Poręba być w XIX w. Dopiero w r. 1847 oddano o użytku drogę z Piechowic biegnącą przełomem Kamiennej, którą dzisiaj wjeżdżamy do Szklarskiej Poręby Górnej od strony Jeleniej Góry. Z początku naszego wieku pochodzi większość pensjonatów. Zjazdy z gór rogatymi saniami dały początek sportom zimowym. Zbudowano tory saneczkowe, bobslejowe, trasy narciarskie. W r. 1902 otwarto linię kolejową z Jeleniej Góry a po pół roku poprowadzono ją dalej do Czech przez Przełęcz Szklarską, co udostępniło turystom także czeskie Karkonosze. W r. 1922 linia ta została zelektryfikowana. Zbudowano też skocznię narciarską.
Po II wojnie światowej pensjonaty przejęły polskie zakłady pracy i Fundusz Wczasów Pracowniczych na domy wczasowe. W znacznym stopniu przyczyniły się one do upowszechnienia wypoczynku i turystyki górskiej w naszym kraju. W roku 1962 zbudowana została dwuodcinkowa kolej krzesełkowa na Szrenicę. Szklarska Poręba to miasto znane w kraju i za granicą z walorów turystycznych (Karkonoski Park Narodowy, rezerwaty ścisłe, szlaki, schroniska, przejścia graniczne, muzea – muzeum Energetyki Jeleniogórskiej, Wiastimilówka – dom – muzeum Wlastimila Hofmana – spolonizowanego malarza czeskiego, dom – muzeum Carla i Gerharta Hauptmannów – wielkich pisarzy niemieckich, kościoły z XVII i XVIII w.), wypoczynkowych (hotele, pensjonaty, domy wczasowe), uzdrowiskowych (sanatoria, głównie dla dzieci), sportowych (trasy narciarskie zjazdowe i biegowe, międzynarodowe i krajowe imprezy, np. „Bieg Piastów” w Jakuszycach) i oczywiście z wyrobów kryształowych Huty „Julia”, ludność w liczbie 8700 zamieszkuje w Szklarskiej Porębie Górnej, Średniej i Dolnej oraz osiedlach i osadach: Marysin, Szklarka, Huta, Biała Dolina, Jakuszyce, Orle.