Śnieżne Kotły to największa atrakcja Karkonoszy. Dwie potężne polodowcowe. niezwykle malownicze jamy ze skalistymi pionowymi ścianami o wysokości 200 m wgryzione w północno-zachodni stok Wielkiego Szyszaka (Wielki) i w północno-wschodni stok Łabskiego Szczytu (Mały). Rozdziela je Grzęda – skalna przegroda porośnięta kosodrzewiną. Skaliste ściany Kotłów spękane licznymi szczelinami i żlebami są źródłem lawin, które schodzą w porze zimowej i wiosennej. Ze względu na słabe nasłonecznienie śnieg utrzymuje się tu do lata, a niekiedy nie topi się wcale. Rośnie kosodrzewina i niezwykle rzadkie gatunki roślin arktycznych i alpejskich. Żyły niegdyś niedźwiedzie (została z tych czasów tylko nazwa trudno dostępnego zbocza – Gawry – od północy zamykająca Kotły), rysie i orły. Obecnie pozostały jeszcze reliktowe gatunki ślimaka i kilka rzadkich gatunków ptaków. W Wielkim śnieżnym Kotle leżą dwa Śnieżne Stawki (na wys. 1260 m), a w Małym – jeden stawek (1165 m). Są niewielkie i niezbyt głębokie, otoczone rumowiskiem skał i kosodrzewiną. Rejon Śnieżnych Kotłów jest rezerwatem ścisłym.
Na Grzędzie nad Kotłami, czyli na tzw. „Czarciej Ambonie”, w 1837 r. ówczesny właściciel tego terenu – hrabia Schaffgotsch postawił bardzo skromne schronisko turystyczne. Z latami przebudowano je, powiększono i uatrakcyjniono wspaniałym oszklonym tarasem na krawędzi Kotłów i wieżą widokową. W pogodne dni stąd można dojrzeć nawet Ślężę i Zgorzelec. W 1961 r. oddano schronisko Telewizji Polskiej, która po znacznym zmniejszeniu budynku zainstalowała tu Telewizyjną Stację Przekaźnikową, dla turystów niedostępną.