Śnieżka (1602 m) jest najwyższym szczytem Sudetów, więc i Karkonoszy. Ma kształt trójbocznej piramidy wyraźnie wznoszącej się (200 m) ponad najbliższe otoczenie. W kierunku północno-wschodnim odchodzi od niej Czarny Grzbiet. Na zachód za obniżeniem Przełęczy pod Śnieżką bardzo szeroko rozciąga się Równia pod Śnieżką. Na czeską południową stronę opada grzbiet Ruzovej hory. Między tymi grzbietami leżą głębokie kotły polodowcowe: Kocioł Łomniczki (głębokość 500 m od szczytu) na północy i dwa kotły po południowej stronie czeskiej.
Mikroklimat Śnieżki odpowiada znacznie wyżej położonym strefom górskim albo klimatowi subpolarnemu. Średnia roczna temperatura wynosi około zera, śnieg pada 194 a leży 198 dni w roku, 296 dni jest pochmurnych, często wieją tu silne wiatry i mają miejsce burze a gwałtowne zmiany pogody są na porządku dziennym. Na szczycie występuje zjawisko inwersji opadowej – więcej opadów ma 200 m niżej położona Równia pod Śnieżką jak ona sama. Przy dobrej przejrzystości powietrza widoczne są stąd miejsca odległe nawet o 100 km.
Swoją wyniosłość ponad Karkonosze Śnieżka zawdzięcza niezwykle odpornym hornfelsom i granitom, z których jest zbudowana – ich proces erozji przebiega wolniej. Mimo to cały szczyt pokrywa rumowisko skalne. Śnieżka zawsze fascynowała swą sylwetką, toteż wcześnie znajdowali się śmiałkowie, którzy odważali się na nią wejść, mimo licznych krew mrożących legend, jakie tę górę otaczały. Pierwsze wzmianki pisane o zdobyciu góry pochodzą dopiero z XVI w.
Obszar ten należał do dóbr hrabiowskich Schaffgotschów. Oni też w 1681 r. wystawili na szczycie Kaplicę pw. św. Wawrzyńca. Opiekowali się nią ciepiiccy cystersi, odprawiając tu kilka razy w roku nabożeństwa. Przyciągały one coraz liczniejszych wiernych. Na wiele lat w XIX w. zmieniła swoją funkcję i stała się schroniskiem. Dzięki Kaplicy Śnieżka była w XVIII w. najliczniej odwiedzaną górą Europy. 30 czerwca 1711 r. w nabożeństwie uczestniczyło 800 osób! Obecnie jeden raz w roku -10 sierpnia, w dzień św. Wawrzyńca – odprawiana jest tu msza w intencji przewodników górskich. Kaplica jest rotundą o średnicy 7 m ze stożkowym dachem krytym gontem. Wewnątrz ma skromny ołtarzyk barokowy.
Pierwsze schronisko dla turystów (obecnie już nie istnieje) powstało w r. 1850. Jego właściciel Fryderyk Somer wydał w r. 1873 pierwszą na świecie widokówkę. Był na niej oczywiście wizerunek Śnieżki. Czeskie schronisko powstało w r. 1868 I stoi do dziś, lecz jako ruina. Od 1880 r. w śląskim schronisku czyniono regularne obserwacje meteorologiczne. W 1900 r. zbudowano dla tych celów specjalny budynek, której służył do r. 1976, kiedy postawiono nowe polskie obserwatorium meteorologiczne w formie charakterystycznych „latających talerzy”. Jest ono udostępnione do zwiedzania dla turystów. Miało być równocześnie schroniskiem turystycznym, w rezultacie znalazł się w nim bufet i przeszklone ściany, przez które turyści oglądać mogą panoramę. Obserwatorium na Śnieżce, obok drugiego na Kasprowym Wierchu w Tatrach, spełnia podstawową rolę dla prognozowania pogody w tej części Europy. Podczas II wojny światowej działała tu lotnicza stacja radiowa.
Wejście na szczyt było zawsze trudne ze względu na zalegające tu rumowisko skalne, W r. 1905 wybudowano dla uczczenia 25-lecia – działającego w Kotlinie Jeleniogórskiej Towarzystwa Karkonoskiego (RGV) – Drogę Jubileuszową, znacznie wygodniejszą, bo łagodniej niż dotychczasowa ścieżka, okrężnie podchodzącą na szczyt. Zmodernizowana, stała się obecnie drogą jezdną, powszechnie jednak niedostępną dla ruchu kołowego. Czesi wybudowali dwuodcinkową kolejkę linową z Pecu aż na Śnieżkę. Ze względów ekologicznych wyższy odcinek ma być w najbliższym czasie rozebrany. Śnieżka przedzielona jest granicą na północną część polską i południową czeską. Niestety, nie ma jeszcze na szczycie przejścia granicznego.