Kowarski Grzbiet rozciąga się od Sowiej Przełęczy (możesz o niej przeczytać w TRASIE 13, s. 87) do Przełęczy Okraj – razem 4 km. Środkowa jego część, znacznie wypiętrzona, to wyrównana wierzchowina z dwoma szczytami: zachodnim – Skalnym Stołem (1281 m) i wschodnim – Czołem (1266 m). Od Czoła w kierunku północnym odchodzi ramię, którego kopulasty szczyt to Wołowa Góra (1033 m). Na nim skalne urwisko o nazwie Dzik. Podstawą Kowarskiego Grzbietu jest ogromny masyw, w którym promieniście rozchodzą się doliny z potokami – od Górnych Kowar po Karpacz – i odpowiednio także po czeskiej stronie.
Północne zbocze – od góry bardzo strome, niżej łagodnie opadające – porośnięte jest lasem (z łysinami wiatrołomów), w górnych częściach drzewami skarłowaciałymi i kosodrzewiną. Tutaj kryją się ostoje zwierzyny leśnej: jeleni, borsuków, lisów. W zboczach Kowarskiego Grzbietu od niepamiętnych czasów poszukiwano drogich kamieni i kopano rudy żelaza, miedzi, ołowiu a podczas wojen i niepokojów społecznych szukano schronienia.
Z Czoła – stojącego na wschodnim krańcu przewyższenia Kowarskiego Grzbietu – dobry widok na Karkonosze, Rudawy Janowickie i Grzbiet Lasocki. Północny i wschodni stok bardzo stromy. Szczyt Skalny Stół to duża płaska skała z kilkumetrowym urwiskiem po stronie zachodniej, dobry punkt widokowy na Śnieżkę, Kotlinę Jeleniogórską i na stronę czeską. Niedaleko pod skałą widać jeszcze ślady kamieniołomów, gdzie wydobywano do XVIII w. granaty – kamienie półszlachetne. Jest tam również tzw. Słoneczna Chatka, czyli samoobsługowy szałas dla mniej wymagających turystów. Skalny Stół był niegdyś punktem granicznym między posiadłościami hrabiów Schaffgotschów i miastem Kowary. Oba szczyty objęte są rezerwatem ścisłym, górna część Kowarskiego Grzbietu (bez Wołowej Góry) znajduje się w Karkonoskim Parku Narodowym, który na wschodzie kończy się Przełęczą Okraj.