Kocioł Łomniczki – największy w Karkonoszach, jak i inne, jest pochodzenia polodowcowego. Znajduje się tuż pod Śnieżką. Jedna z jego ścian gwałtownie opada rumowiskiem skalnym w kierunku północno-zachodnim poniżej Drogi Jubileuszowej okrążającej Śnieżkę. Zachodnia krawędź, oddziela Kocioł od Równi pod Śnieżką. Krawędzie Kotła znajdują się na wysokości ponad 1300 m a jego dno – 1200. Od strony Równi pod Śnieżką wpada do Kotła Łomniczka. Tu zaczyna się Jar Łomniczki, czyli rynna erozyjna, gdzie woda opada licznymi kaskadami na odcinku 300 m. Są to Wodospady Łomniczki.
Zimą wstęp do Kotła Łomniczki jest zakazany ze względu na często schodzące do niego lawiny. W 1902 r. lawina zniosła nowo wybudowane schronisko turystyczne, do dziś tuż pod Wodospadem oglądać można jego ślady. Schronisko zbudowano niżej, wśród lasu, na wysokości 1002 m. Służy jako obszerny bufet i miejsce schronienia, bez miejsc do spania. W zachodniej ścianie Kotła, tuż pod jego krawędzią znajduje się symboliczny cmentarzyk ofiar gór.
Koryto Łomniczki na dnie Kotła od najdawniejszych czasów budziło zainteresowanie poszukiwaczy złota i szlachetnych kamieni. Informacje o tym znajdują się już w XIV-wiecznych księgach walońskich (o Walonczykach czytaj w TRASIE 8, s. 51). W XVIII w. w sztolniach zbocza Śnieżki wydobywano rudy ołowiu i srebra. Dno Kotła Łomniczki pokryte jest bardzo bogatą szatą roślinną, wyżej utrzymuje się tylko kosodrzewina.