Karpacz (470-820 m) jest miastem położonym w widłach Łomnicy i Łomniczki, u stóp wschodniej części masywu Karkonoszy, Na stałe mieszka tu 5600 mieszkańców. Składa się z kilku osiedli, które kiedyś były osobnymi wsiami. Karpacz to szeroko znany ośrodek wczasowo-turystyczny, szczególnie czynnego wypoczynku zimowego. Ma znakomite warunki śniegowe, dobrze rozwiniętą sieć hotelowo-gastronomiczną z różnorodnymi usługami dla wczasowiczów. Stąd biorą początek liczne szlaki turystyczne w Karkonosze – dla mniej i bardziej zaawansowanych. Także w samym mieście znajdują się liczne interesujące miejsca. Do najgłośniejszych należą z pewnością Świątynia Wang – norweski kościółek z XII w., Muzeum Sportu i Turystyki ze zbiorami historycznego sprzętu turystycznego (np. lektyki do wnoszenia na Śnieżkę), Muzeum Zabawek ze zbiorów Henryka Tomaszewskiego – dyrektora Pantomimy Wrocławskiej a jednocześnie mieszkańca Karpacza.
Świątynia Wang stanowi zupełnie bezcenne dzieło sztuki Karkonoszy. Zbudowana została na przełomie XII i XIII w. w Norwegii, zakupiona w XIX w. przez Fryderyka Wilhelma IV – króla Prus i za staraniem miejscowej arystokratki hrabiny Fryderyki von Reden, postawiona w Karpaczu. Jakby wprost ze średniowiecznej Skandynawii przeniesiona świątynia zachwyca nie tylko egzotyką ornamentyki i symboli, ale również swym doskonałym kształtem i precyzją wykonania detali. Inna stylem granitowa wieża przed świątynią, zbudowana w XIX w. Kościółek nadal spełnia swe funkcje sakralne – jest parafią ewangelicką – a dziedziniec zamyka pastorówka. Tuż przy Świątyni przebiega jedna z najpopularniejszych dróg na Śnieżkę.
Miasto ma bogatą historię. Pierwsze leśne osady powstawały jako służebne pobliskim Kowarom, gdzie w XV w. rozwinęło się górnictwo rud żelaza i ołowiu. Potrzebne były stemple do sztolni i węgiel drzewny do hut i kuźni. Na wy karczowanych polanach uprawiano pasterstwo. Podczas wojny 30-letniej (1618-1648) uciekinierzy religijni z Czech przynieśli z sobą umiejętności zielarskie, które na tyle rozwinęły się w Karpaczu, że w połowie XVIII w. produkowano 200 specyfików znanych daleko poza Dolnym Śląskiem. Cech laborantów za przyczyną oficjalnej medycyny i farmakologii został w XIX w. rozwiązany a działalność zielarska zakazana. Od początków XIX w. rozpoczęła się w Karpaczu era turystyki i wypoczynku. Z początku przede wszystkim latem, później coraz częściej zimą zaczęły odwiedzać Karpacz coraz liczniejsze grupy wczasowiczów z bliższych i dalekich miejsc. Żywiołowy rozwój turystyki rozpoczął się z chwilą zbudowania połączenia kolejowego. Już przed pierwszą wojną światową i w dwudziestoleciu międzywojennym zbudowano tory bobslejowe, saneczkowe, skocznie narciarskie, wytyczono nartostrady. Karpacz stał się miejscem rozgrywania międzynarodowych zawodów sportowych.
Po II wojnie światowej miasto stało się jednym z największych polskich wczasowisk. Zagospodarowano zastane domy i zbudowano (szczególnie w ostatnim dwudziestoleciu) bardzo wiele nowych. W r. 1959 ruszyła kolej krzesełkowa na Kopę.